انتقاد از مجسمه های شهری به ارتقای کیفی می انجامد - وبلاگ انجمن ما

به گزارش وبلاگ انجمن ما، یک هنرمند مجسمه سازـ با اشاره به اینکه سردیس های ساخته شده از مفاخر فرهنگی که در خانه هنرمندان نصب شدند، یک پارچه نبودند، در این زمینه توضیح داد: در بین این آثار، هم کار خوب وجود داشت و هم ضعیف؛ البته رسانه ها عمدتا تصاویر آثار بد را بازتاب دادند و این امر باعث شده بود که تفکر عمومی به این سمت برود که کلیه آثار ضعیف بودند.

بیژن غنچه پور - مجسمه ساز - درباره نحوه پرداختن به مجسمه های شهری و انتقاد از ساخت آنها، به مقایسه فضای آشفته امروز با جامعه قرن 19 فرانسه پرداخت که رودن مجسمه بالزاک را با چهره ای خشن، بافتی نامنظم و زشت ساخته بود.

این هنرمند در گفت وگویی با وبلاگ انجمن ما با تاکید بر اینکه لزوما یک مجسمه شهری نباید زیبا باشد، در ادامه با این پرسش روبرو شد که آیا این آزمون و خطاها، درباره شهر تهران که با انواع آلودگی از جمله آلودگی های بصری شهری همراه است نیز صدق می نماید؟

غنچه پور در این زمینه توضیح داد: هدف از نصب اثر هنری در شهر، تنها زیباسازی نیست. اثر هنری غیر از زیباسازی، حاوی پیغام است. اثر هنری در شهر افراد را به تفکر وا می دارد و شاید مواردی را خاطرنشان می نماید که لزوما زیبا نباشد. ممکن است اثر هنری درباره خشونت، نژادپرستی، نابودی محیط زیست یا معضلات دیگری باشد که در این موارد ممکن است هنرمند از مواردی غیر از زیبایی شناسی برای انتقال پیغام خود استفاده کند؛ حال این شهر می تواند تهران باشد یا لندن.

او ادامه داد: هنرمند باید پیغام خود را در یک قالب مناسب ارائه کند؛ این قالب شامل همه ملاحظات جامعه شناسی و مقتضیات شهر است ولی به این معنا نیست که لزوما زیبایی فاکتور قطعی برای اثر هنری شهری باشد.

این مجسمه ساز همچنین نظر خود را درباره سردیس های مفاخر فرهنگی که به تازگی در خانه هنرمندان نصب شده اند، اینگونه بیان نمود: آثار این مجموعه یک دست نبودند؛ درواقع هم آثار خوب در بین آنها وجود داشت و هم ضعیف. اما رسانه ها عمدتا تصاویر آثار بد را بازتاب دادند و این امر باعث شده بود که تفکر عمومی به این سمت برود که کلیه آثار ضعیف بودند. این واکنش ها پیش از هر چیز برای من به عنوان مجسمه ساز، از حساسیت و نقش بالای یک مجسمه شهری نشان دارد که این امر یک قابلیت ویژه از مجسمه سازی است و کمتر هنری از این نظر با مجسمه سازی قابل مقایسه است. با وجود اینکه جامعه مجسمه سازها، جامعه کوچکی است، ولی عواطف بیشتری را می تواند درگیر کند و اثرگذاری داشته باشد.

او در ادامه درباره هدف از برگزاری سمپوزیوم ها بیان نمود: مهمترین هدف سمپوزیوم مجسمه سازی، رفتاری است که در طول مدت برگزاری آن انجام می گردد. درواقع قرار است مردم در طول برگزاری سمپوزیوم با فرایند ساخت یک مجسمه آشنا شوند. ولی اشتباهی که صورت می گیرد این است که آثار ساخته شده باید در شهر نیز نصب شوند؛ در صورتی که شاید از آثار ساخته شده در یک سمپوزیوم، تعداد محدودی قابلیت نصب در شهر را داشته باشند.

غنچه پور همچنین در صحبت هایش بیان نمود که چند سالی است فعالیت های مجسمه سازی تنها در مواردی در رسانه ها بازتاب می یابد که مجسمه ای از شخصیتی معروف ساخته گردد و البته همواره هم منتقد و رسانه تخصصی درباره آن نظر نمی دهد.

او در پاسخ به اینکه به نظرش رویکرد رسانه ها در پرداختن به مجسمه ها باید به چه صورت باشد؟ توضیح داد: هدف رسانه ها به جز اطلاع رسانی، باید آگاهی بخشی نیز باشد که این آگاهی را افراد کارشناس و متخصص دارند. پس رویکرد رسانه نیز باید انعکاس نظر کارشناسی متخصصان باشد. نظر مردم و افراد غیرکارشناس هم باید تنها در این حد باشد که آیا مجسمه های شهری را دوست دارند یا نه و آیا با آنها ارتباط برقرار می نمایند؟ درواقع نظر مردم از منظر یک تحقیق جامعه شناسانه مهم است که یک جامعه شناس آنالیز کند که چرا مردم با اثر هنری ارتباط برقرار می نمایند یا نمی نمایند.

او ادامه داد: اما آنالیز یک اثر هنری از لحاظ کیفیت، ارزش هنری و تکنیک، سوالاتی است که باید از یک مجسمه ساز و منتقد هنر پرسیده گردد؛ درواقع برای آنالیز هر امری در حوزه شهری باید از کارشناسان سوال گردد. مثلا برای آنالیز یک پل از لحاظ فنی و مهندسی از مردم یا سلبریتی ها سوال نمی گردد.

این هنرمند، توضیح داد: شاهدیم که برای نصب یک بنر یا تابلو بر سر در یک مغازه در بازار، حداقل باید 10 مجوز از امکان و شهرداری بگیرند ولی نصب یک مجسمه چند متری در مرکز شهر بدون هیچ مجوزی از کارشناسان، صورت می گیرد.

غنچه پور درباره اینکه رسانه ها در بهبود ساخت آثار هنری تا چه اندازه تأثیرگذارند؟ بیان نمود: واکنش رسانه ها به آثار بدساخت، لزوم استفاده از کارشناسان را برجسته تر نموده است. به شخصه شاهد هستم هر روز شهرداری های بیشتری برای مشاوره، داوری و کارشناسی به سراغ انجمن مجسمه سازان و اساتید پیشکسوت می فرایند. این امر به تدریج با خواست جامعه مجسمه ساز و یاری رسانه ها می تواند، به یک قانون یا یک آیین نامه داخلی برای شهرداری ها بدل گردد که بنابر آن هیچ مجسمه شهری بدون تأییدیه کارشناس های هنری مجوز نصب نگیرد.